Golden Week

Van 27 april tot en met 6 mei is het in Japan Golden Week. Dit is een jaarlijkse reeks van vrije dagen en nationale feestdagen. Dit jaar kwamen daar nog een aantal dagen bij vanwege de troonswisseling van de keizer en het begin van een nieuw tijdperk: Reiwa. Dat betekende dat de Japanners in totaal 10 dagen achter elkaar vrij waren en dat is hier ongekend veel. Dat is een heuse vakantie: vliegtuig- en treinticketprijzen schoten dan ook omhoog toen de Golden Week van 2019 bekend werd. Ik had ook vrij. Ik had niets gepland deze week en bleef lekker in Tokio. Ik besloot om de week van dag tot dag te bekijken. 

28 april:
Zondag ging ik naar de Tokyo Rainbow Pride. Deze werd gegeven in Yoyogipark en de parade liep door de wijken Harajuku en Shibuya. Naast dat er een parade was, was er ook een groot festivalterrein met kraampjes en een podium waarop artiesten optraden. In de kraampjes werden regenboogspulletjes verkocht en er waren bedrijven die de LGBTQ+ community steunen.

Toevallig was er ook een kraam van de Nederlandse Ambassade waarin je op de foto kon met - Nederlands' trots - de (stink) lelie. Dat moet je natuurlijk sowieso gedaan hebben als je met twee Finse meisjes op stap bent. 

Nadat we ons door de menigte op het festivalterrein geworsteld hadden, kwamen we aan bij de start van de parade, alhoewel dat moeilijk te herkennen was. Ik ben één keer in Amsterdam geweest op de dag van de Pride (ik moest die dag wel gewoon lekker aan de stage), maar dan merk je wel dat de hele stad in het teken staat van dat evenement. In Tokio is dit niet zo. Even daargelaten dat Tokio een stukje groter is dan Amsterdam, maar op het kruispunt van de start van de parade reden nog gewoon auto's. Een lange sliert aan mensen stond netjes opgesteld aan de zijkant, wachtend tot ze mochten beginnen. Ten minste, dat dachten we. Het ging iets anders. In plaats van dat de hele groep in beweging kwam, mochten steeds wat kleinere groepjes van start gaan, met voorop een truck (denk formaat speelgoedautootje) met dansende mensen. Dus tussen het verkeer door, dat netjes werd geregeld door een agent die iets te fanatiek op zijn fluitje blies, begon steeds een kleinere, kleurrijke groep mensen aan de route. 

 Startpunt van de parade

 De truck die voorop reed.

 De truck vanuit een ander standpunt.

Na even langs de kant te hebben gestaan, besloten we om ons bij een groep te voegen en mee te lopen, wat dan toch een beetje voelt alsof we op een feestje waren waar we eigenlijk niet voor waren uitgenodigd (ook al stond er op de website dat iedereen gewoon mocht meedoen, met of zonder aanmelding), maar het leverde dan wel weer een mooi sightseeing tourtje op. Er was een hele open en gezellige sfeer, maar het was wel wat ingetogener dan de botenparade in Amsterdam. Het verkeer raasde gewoon nog langs de route. Er waren minder gekke kostuums, minder ontblote mannen- (of vrouwen)lijven. Überhaupt minder boten (ergens wel te verwachten ;) ).  Homoseksualiteit (en alle andere vormen op het LGBTQ+-spectrum) is toch nog een moeilijk onderwerp in Japan, maar met de tijd zal dat veranderen.

 Meelopen in de parade.

 De parade.

Achteraf zijn we haastig op zoek gegaan naar eten en hebben we nog verder gewandeld in Harajuku, want we hadden nog niet genoeg gelopen. Wel weer goed voor de lijn (jammer wel weer van de met fruit en ijs gevulde crêpe die we even hebben verorberd. Dat was dan wel weer lekker). 

 Echt jammer van die crêpe. Overigens zijn deze niet echt. In veel restaurants zijn gerechten tot in detail nagemaakt van plastic om gasten te laten zien hoe ze eruit zien.

29 april:
Maandag heb ik de hele dag doorgebracht in de ijshockeyhal. We waren daar om het team van de universiteit aan te moedigen, die konden namelijk kampioen worden. Echt superleuk om te zien. Uiteindelijk mochten we ook het ijs nog op (niet om te schaatsen, dat zou wat mij betreft echt een vertoning worden.....), maar daar zal ik meer over vertellen in een volgende blogpost.

 In de ijshockeyhal.

30 april:
Met een Finse en een Amerikaanse ben ik dinsdag naar Akihabara geweest en heb daar de wijk ontdekt. Akihabara staat met name bekend op de nerdcultuur die daar goed vertegenwoordigd is. In het Japans heet dit Otaku (=nerd). Anime (Japanse tekenfilms), mange (Japanse strips en video games zijn hier heel populair en in Akihabara kunnen fans allemaal spullen van hun favoriete serie kopen. Er zijn winkels vol met figuren van personages uit de anime, manga en games. Ze zijn te krijgen in allerlei formaten en voor verschillende prijzen. Sommige figuren worden aan de fanatieke verzamelaars voor een paar honderd euro verkocht. Ook opvallend zijn het aantal schaars geklede exemplaren die ze verkopen. Voornamelijk van vrouwelijke personages. Dat zegt dan misschien iets over welke groep mensen geïnteresseerd is in deze 'poppetjes'. Ieder zo z'n ding, laten we maar zeggen, maar wel bijzonder om te zien. 
Daarnaast zijn er ook veel winkels te vinden die gewijd zijn aan het verzamelen van kaartjes, opnieuw van de anime, manga en video games series. De winkels staan vol met kasten die enkele kaartjes tonen en die je dus individueel kan kopen om je collectie compleet te maken. 
Om de winkelstraat compleet te maken, vind je naast deze winkels ook veel arcadehallen. En met 'veel' overdrijf ik niet. Om de paar meter staat er weer één. Verdiepingen vol met grijpmachines en andere spellen waarvoor je een paar honderd Yen (een paar euro) in de machine moet gooien. Weet wel, deze spelhallen zijn echt heel populair. Ik heb een jongen als een hysterische op een virtuele piano zien spelen en haalde daarmee een high score, dat heeft ie sowieso niet voor het eerst gedaan. Maar wat dan nog het meest opvalt is het lawaai in die hal. Het geluid van die apparaten is echt niet om aan te horen. Er is wel één ding erger: het geluid uit de pachinko-hallen. Pachinko is ook een soort spel dat lijkt op een staande flipperkast met metalen balletjes. Ik weet niet wat het precies is (als ik meer weet zal ik dat zeker laten weten), maar uiteindelijk is het waste of money. Die hallen zijn overal te vinden (in mijn vaste winkelstraatje staan er al twee) en zodra de schuifdeuren opengaan komt daar toch een hard ruisend geluid uit, echt niet normaal. Dat iemand daar überhaupt langer dan een minuut in wil zitten, is mij echt een raadsel. 
Maar oké, de conclusie van mijn dagje Akihabara: het is zeker een wijk die niet te vergelijken is met andere wijken en ondanks dat de cultuur een beetje vreemd is, is het wel heel grappig en bijzonder om te zien hoe (schaamteloos) toegewijd fans van de Japanse popcultuur zijn. 

 Naast het Akihabara Station.

 Een winkelstraat in Akihabara. De twee rode gebouwen staan overal en dit zijn arcadehallen. 

 Lelijk.

 Tussendoor nog even conveyer-beltsushi gehaald.

Ik heb geen foto's van binnenin de winkels gemaakt. Buiten dat ik dat onbeschoft vind, wordt het ook niet zo op prijs gesteld.

1 mei:
Deze dag stond in het teken van mijn bezoek aan een Japanse bioscoop. Samen met een Fins meisje (zelfde Finse meisje van eerder) gingen we naar Shinjuku om Avengers: Endgame te zien. De bioscoopervaring in Japan is niet heel anders dan in Nederland. Ik heb alleen even extra moeten zeggen dat ik echt alleen maar zout over mijn popcorn wilde, aangezien ze ook popcorn met karamel en boter aanboden (uhm, nee, dankje). Na drie uur een (geweldige) film met Japanse ondertitels te hebben gekeken was de dag wel zo'n beetje om en heb ik nog ergens wat gegeten. 

 Op weg naar de bioscoop in Shinjuku werden we begroet door Godzilla (achter de gebouwen). 

 Wel veel handiger in Japan: deze dienblaadjes die in de bekerhouder passen.

3 mei:
De dag dat ik 23 werd. Hiep hoi. Heel ongelukkig hadden alle mensen met wie ik omga voor deze dag al plannen, dus ik was uiteindelijk een beetje op mijzelf aangewezen. Kan ik maar het beste van maken. Dus, bewapend met mijn camera, ging ik op weg naar Senso-ji, een boeddhistische tempel in Asakusa en één van de bekendste toeristentrekkers van Tokio. Het was er STERVENDS druk (dat had ik dan toch een beetje onderschat, ik dacht dat iedereen met vakantie was).  Op de weg naar de tempel toe, is er een lange weg met souvenirwinkeltjes en streedfoodkraampjes. Aan het einde van de weg staat de reusachtige tempel. Rondom de tempel kun je geluksamuletten kopen. Er zijn er verschillende soorten: voor geluk op school of voor een veilige reis. Voor 100 Yen kun je ook het lot je geluk laten bepalen. In een metalen koker met een gaatje erin haal je een veredeld satéprikkertje met wat tekens erop. Deze tekens staan ook op een laatje en daarin ligt dan je voorspelling. Als je een slechte voorspelling krijgt, dan knoop je die aan een koord en laat je die achter bij de tempel. Heel leuk, maar heb ik allemaal niet gedaan. Had ik uiteindelijk ook niet nodig, want noem het toeval of verjaardagsgeluk, maar in die grote mensenmassa liep ik tegen twee Australische jongens van de groep internationale studenten tegen het lijf (je komt zowaar mensen tegen in Tokio). Vervolgens ben ik daar mee opgetrokken, hebben we wat rondgelopen in door de wijk, werden we nog gefotografeerd voor een krant (waarschijnlijk niet gepubliceerd) en hebben we nog aan de waterkant gezeten (met opvallend weinig boten op het water). Helaas hadden ze niet zo'n zien in een taartje (hoe dan?!), maar wel in een Starbucks frappuccino (oké, dan). 

 Senso-ji en de drukte.

 Hier knopen mensen de slechte voorspellingen aan een koord.

 Hier worden de geluksamuletten verkocht.

's Avonds ben ik nog met een vriendin wat gaan eten en drinken in Shinjuku. We kwamen terecht in een restaurant dat was ingericht als een vooroorlogs Japans huis, met vooroorlogse posters op de muur en vooroorlogse muziek (of dat nu echt was of niet, het was in die stijl). We moesten onze schoenen uitdoen en zaten op de grond. Er stonden interessante gerechten op het menu: varkensmaag (ook rauw te krijgen) en kikker. Daar waren we toch niet dapper genoeg voor dus wij hielden het bij yakitori (kipspiesjes) en dumplings. Je kon ook ongelimiteerd kool eten, alternatief voor brood. Nogal een ervaring. Daarna hebben we nog in het uitgaansgebied van Kabukicho rondgelopen. Kabukicho is een beetje de rosse buurt van Tokio en staat vol met host- en hostessclubs. Beetje een lang verhaal om die clubs nu uit te leggen, maar het komt er op neer dat mensen betalen voor het gezelschap van een meisje of jongen. Het is niet zo interessant om er gebruik van te maken (kost vooral heel veel geld), maar het is grappig om door de wijk te lopen en te clubs te zien. Er hangen namelijk grote posters van de meisjes en jongens die er werken. Alle meisjes lijken op elkaar en de jongens lijken lid van een boyband en kijken swoel in de camera (nogal lachwekkend). Al met al, heb ik toch mijn verjaardag gezellig afgesloten (even voor de duidelijkheid: niet met één van die hosts!!!).

 In het restaurant.

4 mei:
Vandaag heb ik mijn taartje ingehaald die ik op mijn verjaardag niet heb gegeten. Toch belangrijk.

5 mei:
Op 5 mei is het Children's day in Japan. Na veel gegoogle, ben ik er nog niet achter wat er precies gevierd wordt, maar het zal wel gaan om de ontwikkeling van het kind ofzo. Het symbool van deze dag is zijn de vlaggetjes in de vorm van een karp, genaamd Koinobori. Ik had gezien dat er bij Tokyo Tower veel van deze vlaggen hingen, dus besloot ik om daar heen te gaan en ze te zien. Eerlijk, dat viel nogal tegen. Er waren er niet zoveel als dat ik had gehoopt en ze hingen praktisch boven de parkeerplaats. Bonus was wel de tempel die naast de toren staat: Zojo-ji. Ook dit is een boeddhistische tempel en gelukkig was het er niet zo druk als bij Senso-ji. Bovendien kon je er leuke foto's maken met Tokyo Tower op de achtergrond (zonder dat er een parkeerplaats op staat). Het mooiste aan de tempel vond ik de stenen beeldjes van kindjes naast de tempel. Ze hadden allemaal rode mutsjes op en een windmolentje. Deze beeldjes zijn beschermelingen voor de groei van kinderen, maar ze dienen ook als gedenkplaats voor doodgeboren kindjes en miskramen. Om ze warm te houden hebben ze allemaal een mutsje op. De tempel was echt een leuke bezienswaardigheid. 

 De Koinobori. De zwarte karp staat voor de vader, de rode voor de moeder en de blauwe voor het kind/jongen. Voor elk extra kind wordt er een karp toegevoegd. Deze hing bij Zojo-ji tempel.

 Voor Zojo-ji.

 Met Tokyo Tower op de achtergrond.

 Tokyo Tower vanuit de tempel.

 De stenen beeldjes.

 De vlaggen bij Tokyo Tower.

Daarna ben ik nog wat gaan picknicken met wat meisjes in het park ernaast. Ook hier was het niet al te druk. Het is heel leuk om een beetje mensen te kijken in het park. Vooral ouders met kleine kindjes vind ik leuk om te zien. Ik weet niet zo waarom dat zo is. Ik denk omdat de meeste Japanners toch nog wat afstandelijk voelen. Ze zijn vaak verlegen en spreken zich niet makkelijk over zaken uit. In het park zijn ze een stuk losser en dat maakt ze dan ook wat menselijker, hoe stom dat dan ook klinkt. 

Opgegeven moment werd het wel wat koud in het park, dus we vertrokken weer naar huis, maar niet voor dat we een foto hebben kunnen nemen van een verlichte Tokyo Tower. 

 Een kleine shrine in het park naast de tempel.

 Verlichte Tokyo Tower.

6 mei:
Ondanks dat Golden Week nog niet afgelopen was, moesten we toch weer naar de studie. Groot pluspunt: het was heerlijk rustig in de metro (count your blessings). 

Tot snel!