Sportwedstrijden

こんにちわ! (Konnichiwa = hallo)

Ik heb weer wat woorden getypt. Dit keer gaat het over de sportwedstrijden die ik in april heb bijgewoond.

Voor de internationale exchange studenten worden er, door een enthousiaste groep Japanse studenten van de universiteit, activiteiten georganiseerd. De eerste twee waren het aanmoedigen van de sportteams van de universiteit: het honkbalteam en het ijshockeyteam. Sport wordt hier vanuit de school beoefend, niet, zoals in Nederland, bij een vereniging. Er zijn ook competities tussen de universiteiten van Tokio en regio. Naast sportteams kun je als student ook lid worden van circles of clubs. Voor elke hobby denkbaar is er wel een circle. Zie het als alternatief voor studentenverenigingen, alleen dan zijn ze kleiner en is er ook geen ontgroening. 

4月 16日
Op 16 april gingen we na school naar het honkbalstadion. Omdat ik daarvoor wat vrije tijd had, ging ik met een Finse (zoveel Finnen hier) nog wat koffie drinken. De buurt van de universiteit is nu niet bepaald "downtown" Tokio, dus grote koffieketens zijn daar niet. We kwamen terecht in een ouderwets koffietentje met een oude man achter de toonbank. De zaak stond vol met lage stoeltjes en tafeltjes. Nu heb ik hier wel vaker dat het "normale" formaat stoelen te klein voor mij zijn, maar bij deze stoeltjes was het de bedoeling dat ze klein en laag zijn, dat is Japanse stijl. Oh ja, er was verder NIEMAND in het café, nogal logisch dat we een beetje vertwijfelend naar binnen liepen. We werden echter hartelijk ontvangen en nadat we onze bestelling hadden doorgegeven, kwam er vanonder een keukenkastje (ja, echt heel gek, achter de toonbank was een doorgang, zo groot als een halve deur, naar, volgens mij, een woning. Daarboven hing dan een keukenkastje.) een stokoud vrouwtje tevoorschijn. Allervriendelijkst. Ze maakte onze drankjes en we kregen zelfs nog een extra koekje. Ik kon geen woord verstaan van wat ze zei, maar ik kreeg wel mee hoe gastvrij ze was. Uiteindelijk toch weer een ervaring.

Nadat we daar een uurtje hadden gezeten, gingen we op weg naar het stadion met de Japanse studenten die het evenement hadden georganiseerd. Ik vond het stadion nogal groot voor "zomaar" een wedstrijdje. . Nou worden er wel meerdere wedstrijden (in dezelfde competitie) achter elkaar gespeeld en het stadion zat verre van vol, maar toch, het zag er allemaal heel professioneel uit. Van de Japanse studenten kregen we een Toyo-pet en een Toyo-toeter (Toyo is de naam van mijn universiteit). Die hebben nu een mooi plekje in mijn kamer. We hadden erge honger en aangezien de wedstrijd ervoor nog bezig was, gingen we op zoek naar wat te eten. De meeste eetkraampjes in het stadion waren gesloten, maar ze verkochten toch geen puntzak met frietjes (jammer, want dat had ik gehoopt, ik mis goede friet hier het meest), dus zo erg was dat niet. Uiteindelijk haalde we bij het enige kraampje dat open was, udon. Dat zijn dikke noedels in bouillon met een topping die je zelf kunt kiezen (bijvoorbeeld vlees of tofu). Lekker, maar niet ideaal stadionvoedsel. Allereerst heb je twee handen nodig om het te eten (want, geen tafel), hoe moet ik dan juichen en klappen?? Ten tweede glibberen de noedels tussen je stokjes vandaan. Ten derde is het bakje tot de rand toe gevuld met bouillon, dus om dat, trap op, trap af, veilig naar je stoel te vervoeren (om het vervolgens daar niet over je schoot te gooien) is een hele kunst op zich. Maar onze buikjes waren gevuld, dus de wedstrijd kon beginnen. 

 In het Stadion.

 Lekker aan de udon.

 Toyo-toeter in the pocket

 Net als de pet!

Ik moet eerlijk zijn dat honkbalwedstrijden niet de meest spannende zijn. De pitchers gooien ontzettend hard, dus het is voor de man aan slag supermoeilijk om de bal überhaupt te raken. Als ie dat dan doet, vloog de bal of in het publiek of werd ie direct gevangen door een speler in het veld. Er waren dan ook heel veel innings (speelronden) zonder punten. Maar dat was niet de reden waarom het toch een leuke middag was. Het ging vooral om de supporters. Toyo universiteit had een afvaardiging van twee cheerleaders, een groep van ongeveer 20 jongens die bij elke ronde aan slag verschillende yells scandeerde en een jongen in een zwart kostuum die met rare bewegingen als "dirigent" optrad (en natuurlijk een groepje internationale studenten die verwoede pogingen deed om een beetje leuk mee te doen). De tegenstander daarentegen kwam opdraven met een tiental cheerleaders, een heel blaasorkest (!) en een mascotte die verdacht veel op Nijntje leek (alleen dan misschien met slaaptekort). Het mocht niet baten want in de 6de inning sloeg Toyo 2 homeruns en daar kon de tegenstander niet tegenop. De wedstrijd was misschien een beetje saai, maar de beleving zeer zeker niet. Iedere keer dat een ploeg aan slag was, stond de achterban op en begon fanatiek te zingen. Ze hadden allemaal twee plastic toeters in hun handen die ze enthousiast tegen elkaar aansloegen. De "dirigent" stond op een klein podiumpje voor de tribune een beetje te staan en af en toe gaf ie dan aan welk liedje er zou worden ingezet. De cheerleaders deden vrolijk mee (arme schatten gingen waarschijnlijk dood van de kou). Gelukkig won Toyo, zou toch een beetje jammer zijn als ze verloren na al ons geschreeuw door onze nieuwe Toyo-toeter. 

  Ik ken deze Japanners niet. Alles voor de show.

 Druk bezig met aanmoedigen.

ER STAAN VIDEO'S VAN DE SFEER TIJDENS DE WEDSTRIJD ONDER "VIDEO'S"! (Die kreeg in niet in mijn verhaal)

4月 29日
De maandag in Golden Week stond in het teken van de ijshockeywedstrijd. En het was een hele belangrijke wedstrijd: Toyo kon kampioen worden als ze wonnen. Opnieuw had ik met de Finnen afgesproken om te gaan. In Finland is ijshockey net zo belangrijk als voetbal in NL, dus zij hadden er in ieder geval zin in. Dit keer kregen we geen toeter, maar wel een spandoek dat ook als handdoekje door het leven zou kunnen. Het hield enigszins mijn schoot warm. Buiten was het boven de 20 graden, in de hal onder de 10 (wat trek je dan aan?!). De wedstrijd was echt heel leuk om te zien, er gebeurt ten minste wat op het veld. Het veld is namelijk niet zo groot dus ze moeten wel in beweging blijven en ondertussen beuken ze elkaar tegen de boarding. Eén van de Japanse studenten had een schrift bij haar met de namen van de spelers. Steeds als er werd gescoord werd de juiste naam omhoog gehouden (met daaronder welke studie de speler doet, want dat is belangrijk), zodat we allemaal zijn naam konden roepen. Erg aandoenelijk. Ik vond het echt één van de leukste sporten om te zien. 

 Begroeting voor de wedstrijd (Toyo in blauw)

 Yell, Yell, Yell, Wij winnen wel (is niet wat ze riepen).

 Start van de wedstrijd.

Ook nu won Toyo en werden ze kampioen (wij, internationals, brengen gewoon geluk). Het kwam in ieder geval niet door de cheerleaders, want die waren er niet (beetje jammer). Maar dat duurde niet lang want bij de volgende wedstrijd kwam er een grote groep tevoorschijn. We hadden namelijk de keuze om te blijven zitten en de volgende wedstrijd te zien (en zo ook de prijsuitreiking die daarna kwam) of om weg te gaan. Wij kozen voor het eerste, want we waren er toch en we hadden het naar ons zin. Meji University speelde de volgende wedstrijd en die had een heel gevolg bij zich: een dweilorkest (of een equivalent daarvan), cheerleaders en een stuk of 6 "dirigenten" die in het publiek de liedjes zaten te schreeuwen (om zo het publiek op te zwepen). Er stond er ook eentje bij ons en hij moedigden ons aan om mee te doen, wat wij natuurlijk graag deden want na ieder liedje kregen we high five. Tussendoor zeiden ze alvast wat we bij het volgende liedje moesten schreeuwen (MEJI FIGHTO!). Ondanks dat we daar met onze Toyo handdoekjes zaten, waren we voor even deel van het Meji team :). 

 Toyo viert winst na afloop van de wedstrijd.

 Teams bedanken het publiek.

Nadat we wat kipnuggets van de McDonald's hadden weggewerkt (helaas geen eetkraampjes in dit stadion), won ook Meji University hun wedstrijd (we brengen echt geluk) en begon de prijsuitreiking. Allemaal heel plechtig en ik kon er niets van verstaan, maar uiteindelijk nam Toyo de grote beker in ontvangst. De andere teams hadden inmiddels het veld verlaten en het team van Toyo bleef achter om de winst te vieren. Ze nodigde ons uit op het ijs om mee te doen. Schuifelend sloten we ons aan bij de kring van spelers die was gevormd rond de middellijn, waar we mee schreeuwden met de yells (figuurlijk dan, want ik had geen idee wat ze riepen, maar figuurlijk deed ik mij best). Vervolgens werd er nog wat gejuicht, mensen in de lucht gegooid en bakken water over de coaches gedumpt. Na nog een laatste groepsfoto was het tijd voor ons om te gaan. Uiteindelijk hebben we toch bijna de hele dag in de ijshockeyhal gezeten en, eerlijk, het was echt heel erg leuk!

 Prijsuitreiking.

 Het winnende team!

 Winst wordt gevierd

 In de kring.

 Ondertussen probeerde ik nog een selfie te maken (goh, daar ben ik zo goed in).

 Groepsfoto op het ijs

 We zijn zo blij met onze nieuwe handdoekjes. De tekens spreek je uit als Toyo Daigaku op, dat betekent Toyo Universiteit. 

OOK NU VERWIJS IK JE DOOR NAAR DE "VIDEO'S"-PAGINA, MET VIDEO'S VAN DE WEDSTRIJD EN HET LEUKE AANMOEDIGEN VAN MEJI UNIVERSITY!

Tot zover...

ありがとう ござます (Arigato gozaimasu = dankjewel)