Itabashi en Hakusan Campus

こんにちは

Gisteren had ik mijn laatste school dag en over een week moet ik uit mijn dorm verhuizen. Het eind van mijn periode in Japan komt nu echt in zicht. Vandaag trotseerde ik de hitte (het is hier 35 graden en iedere dag wordt het heter) en heb door mijn wijk wat foto's genomen. Er zijn hier ook veel cicada's (krekels) en die schreeuwen de hele boel bij elkaar, figuurlijk, want het geluid maken ze met hun vleugels. Maar echt, ze maken zoveel geluid, het lijkt echt alsof ze levend verbrand worden en dat uitschreeuwen. Gek genoeg heb ik er nog geen één gezien. Maar goed, graag deel ik mijn foto's. 

Op weg naar school

 Dit is mijn kamer. Ik woon op de 9de verdieping. Ik hoef mijn kamer met niemand te delen en heb een eigen badkamer en een heel klein keukentje (kookplaatje en wastafel). 

 Ik woon hier in Kitzano Women's Dormitory. De dorm is gelegen in de wijk Itabashi. Dit ligt iets ten noorden van "downtown" Tokio, vakbij de bekende wijk Ikebukero. Dit is officieel de achteringang van Kitazono, maar deze ingang gebruik ik iedere dag om naar school te gaan.

 Dit is net na de poort van Kitazono. Iedere avond gaat de poort om 23.00 uur dicht. Als je de avondklok niet haalt dan moet je even naar Kitazono bellen en dan doen ze de poort meestal nog wel open voor je. Er wonen veel meisjes in de dorm en ook meisjes die nog maar op de middelbare school zitten en hier tijdelijk wonen om te studeren voor de entreetoets voor de universiteiten. Voor de veiligheid is er een avondklok. Het is nogal een dingetje, zeker voor de andere internationale studenten op de universiteit die in een ander (internationaal) huis wonen. Die hebben daar een uitgesproken mening over die ze graag aan ons laten weten.... 

 Als ik de poort uitloop ga ik rechtdoor op weg naar het metrostation. Dit is een wandeling van minstens 15 minuten. Itabashi is totaal niet toeristisch, het is vooral een woonwijk, met veel laagbouw. Ik vind dat zelf wel heel fijn, maar het duurt dan wel even voor je bij de winkels bent. 

 Aan het eind van het straatje is er een kleine knik ik de weg. Links op de foto is een kinderdagverblijf, daar zijn er nog een paar van in de buurt. 's ochtends zie de leidsters met de kinderen op stap, soms in een bolderkar, soms aan de lijn. De kinderen dragen allemaal dezelfde hoedjes. 

 Voorbij het kinderdagverblijf is een lange straat. 

 Er is een parkeerplaats in de straat. Soms als ik door de wijk loop heb ik het gevoel alsof ik door een speelgoeddorpje loop. De huizen zijn best wel klein, maar vooral de auto's zijn doosjes op wielen. Dan kom je bij zo'n parkeerplaats en dan is de oplossing niet dat je betaalt met het invoeren van je kenteken en al dat gedoe. Nee, er zit gewoon een klep onder de auto die omhoog gaat als je parkeert en als je betaalt, dan gaat ie weer naar beneden en kun je wegrijden. Loopt Japan nu achter of voor op het Westen?

 Naast de parkeerplaats staat natuurlijk een automaat. Deze zijn echt overal te vinden, zelfs op de meest afgelegen plekken, op toppen van bergen,  is toch nog een drankjesautomaat te vinden. Bovendien zijn er verschillende soorten. De drankautomaat komt het meest voor, maar er is er zijn er ook voor ijsjes, sigaretten en zelfs rijst, al komen die wat minder frequent voor. Je kan zowel met muntgeld als met je ov-kaart betalen bij de meeste. Ik heb ook gehoord dat ze belangrijk zijn in het geval van een noodgeval. Bijvoorbeeld bij een hevige aardbeving is er een knop waardoor alle drank eruit valt. 

 Deze borden staan ook verspreid over de wijk. Hierin staan informatieberichten over bijvoorbeeld evenementen in de wijk.

 Zo kan een Japans huis eruit ziet. Eén van de dingen die mij opviel aan de huizen in Japan, is dat ze erg klein zijn, er weinig (grote) ramen inzitten, ze dicht op elkaar staan en dat niemand een tuin heeft, daar is geen ruimte voor. Dat is ook de reden waarom de parken zo populair zijn in Japan. 

 We vervolgen de lange weg. Op dit kruispunt staat 's ochtends rond 8 uur altijd een mevrouw het verkeer te regelen. Naar mijn mening is dat niet nodig, er lopen namelijk alleen wat schoolkinderen en er rijden wat fietsers. Auto's mogen hier wel rijden, maar het is een rustige buurt. De mevrouw begroet me altijd als ik langsloop (おはようございます = ohayoo gozaimasu = Goedemorgen). Zelfs als ze wat verder in de zijstraat staat, roept ze me nog goedemorgen. 

 We zijn aan het einde van de straat en als we achterom kijken dan zien we Kitazono achter de huizen.

 Nog wat huizen in de straat.

 Het einde van de lange straat heeft een soort vork-splitsing en vanaf hier nemen we de rechter weg. Ook in dit straatje rijden gewoon auto's, dat past omdat Japanse auto's heel klein zijn, maar toch heb je het gevoel dat het beter zou zijn als het een autovrije zone was. De auto's kunnen namelijk niet normaal een bocht maken, want dat is te krap, zeker als er ook gewoon fietsers fietsen en mensen lopen.

 Op de hoek staat dit huis. Toen ik hier voor het eerst liep, was dit gewoon een klein stukje grond. Inmiddels is het huis bijna klaar. Ik heb het langzaam zien worden opgebouwd. Als je dan de fundering ziet liggen en waar de muren dan komen, vraag je je oprecht af hoe daar in een normale bank in moet komen. Nu zijn traditionele Japanse woningen vrij leeg, maar toch...

 Aan het eind van de straat kun je rechts (zie foto) of links afslaan.

 Hier op de hoek stond op de eerste dag dat ik hier kwam een kinderdagverblijf, nu niet meer. Sta ook even stil bij het feit dat er graafmachines door de smalle weggetjes zijn gekomen om hier de boel af te breken.

 We slaan hier links af, dit smalle straatje in.

 Aan het eind van het straatje slaan we rechts af en dan zien we deze huisjes. Een gevaarlijk punt voor fietsers en wandelaars, want je kan elkaar hier moeilijk zien en je hoort elkaar vaak ook niet.

 We gaan met de bocht mee naar links. Links op de foto is een parkeerterrein, bewijs dat hier ook echt auto's rijden...

 Ergens halverwege de straat staat dit spierwitte huis. Het doet mij altijd denken aan een weeshuis from hell of een opvang voor labiele mensen. Ik liep een keer langs en ik hoorde heel hard geschreeuw, maar dat kan ook een kind van een omliggend huis zijn geweest. Ik weet nog steeds niet wat het is, maar ik vind het erg opmerkelijk dat er een huis met tralies in een woonwijk staat. Misschien moet het maar een mysterie blijven.

 Schuin tegenover het labiele mensen huis is een piepklein parkje. Als je rond 10 uur langsloopt zie je hele oude mensen hier chillen. Ze doen meestal een gooi spelletje. Soms zijn hier ook de leidsters met de kleuters (en bolderkar) te vinden.

 Dit is de weg naast het parkje en je kan hier links, rechts en rechtdoor. Ik loop hier altijd rechtdoor, maar afhankelijk waar je moet zijn op de winkelstraat, is rechts ook een optie.

 Als je rechtdoor gaat kom je uit in dit nietszeggende straatje.

 Daar ga je de eerste rechts....

 En dan kom je hier uit. Aan het eind kom je uit op de winkelstraat.

 Op de winkelstraat komen we eerst de pachinko arcade tegen. De gokautomaten met metalen balletjes, dat eigenlijk geen gokautomaten zijn, want gokken is verboden in Japan.

 We gaan links de winkelstraat in.

 En de eerste rechts om de drukte van de winkelstraat te omzeilen.

 In dat straatje is dit winkeltje te vinden, waar een hele oude meneer de vis cakejes maakt (er zit geen vis in, het is gewoon in de vorm van een vis). Het cakeje is gevuld met rode bonen pasta (dat veel voorkomt in Japanse sweets) of custard. Als die man ze aan het maken is ruikt de hele straat er naar en dat is allerheerlijkst. We hebben ze nog niet uitgeprobeerd, maar ik met de anderen afgesproken dat we dat op de laatste dag doen.

 Aan het eind van het straatje gaan we links en dan zijn we er bijna.

 Om de hoek is het metrostation.

 Hier is het metrostation met de bijzondere naam Itabashi-kuyakushomae. 

 Het metrostation is gelegen aan een drukke straat met een viaduct.

Hakusan Campus

Als ik het eerste uur les heb (begint om 9.00 uur) dan vertrek ik vaak om 8.00 uur vanuit Kitazono. Dit is erg ruim want ik kom vaak als eerste aan in de klas. Maar ik houd van op tijd komen (of in ieder geval van niet-haasten) en de metro is soms moeilijk in te schatten. Niet qua hoe vaak iet rijdt. Het is rond die tijd namelijk rush hour  dan rijdt ie om de 3 minuten (waar ie normaal om de 6 minuten rijdt), en hij komt ook altijd op tijd (dat is Japans gegeven). Waar ik me altijd meer druk over maak is of ik er nog wel in pas (of er überhaupt leven uitkom). De Japanners hechten toch minder waarde aan personal space en de metro's zijn dan ook overvol. Zelfs als je denkt er past nu toch echt niemand meer in, dan toch probeert een Japanner het. In Nederland zou iedereen al hysterisch zijn, schande spreken, het op sociale media delen, over de NS klagen, maar hier niet. Dit gebeurt iedere dag. Soms is de trein overvol, gaan de deuren open, komt er niemand uit, maar gaan er toch nog 5 mensen in. Ik vind het soms iets te druk worden en wacht dan op de volgende trein. Gelukkig zijn mensen wel goed gemanierd in de trein en stappen ze uit om mensen door te laten, om vervolgens weer in te stappen.  

 Dit is het metrostation van Hakusan. Het is vijf haltes verwijderd van Itabashi-Kuyakushomae. 

 Gelukkig is de campus dichtbij het station en hoeven we niet lang te lopen. Gelijk rechts van het station lopen we deze straat in. (Deze foto's zijn op een andere dag gemaakt, toen het nog wat kouder was).

 Langs de weg staan minstens 6 klaar-overs de studenten te vertellen dat ze links moeten lopen in de smalle straat. Het is volstrekt onnodig, maar het is Japan, alles wordt geregeld, want je zou het maar aan het toeval overlaten... Overigens zijn ze wel heel vriendelijk en als je ze begroet dan krijg je een glimlach terug, want dat doet lang niet iedereen. Ik doe dan altijd mijn best om van alle zes een glimlach te krijgen!

 Even verderop is dit wat je ziet.

 Halverwege staat nog een tempeltje.

 Aan het eind van de straat is nog een begraafplaats.

 Aan het eind is een kruispunt en daar slaan we linksaf. Aan het eind moeten we een heuvel op en dan komen we op de campus.

 Dit is de hoogste toren op de campus. Onder in zit de bibliotheek die ondergronds doorloopt. Bovenin zit de zaal die is gebruikt voor de welcome en farewell ceremonie. Die zaal zit op de 16e verdieping en heeft een mooi uitzicht over een deel van Tokio. De campus is erg compact, al zijn er toch tien gebouwen. Het is gebouwd op een heuvel, dus als je van het ene naar het ander gebouw loopt, dan kom je soms uit op een andere verdieping. 

 Op het schoolplein staan wat bomen, maar dat is het weinige groen dat te vinden is op de campus. De campus is helaas erg wit en grijs. 

 Er is een overloop tussen de gebouwen.

 Gebouw 5.

 Dit zijn roltrappen die naar gebouw 6 leiden, die iets verder ligt. 

 Gebouw 6 heeft wel een award-winning cafetaria (niet voor het interieur). Ze serveren het beste eten (voor een universiteitscafetaria, dan) in Japan. Het is als het ware een food court; langs de zijkanten zijn meerdere afhaalrestaurants, zoals Indiase curry, pasta, een kebabzaak (waar je naast je gerecht welgeteld 5 sompige frietjes krijgt, misschien niet zo award-winning) en een Koreaanse gerechten. De meeste gerechten zijn 500 Yen (minder dan 5€) en ze vullen je voor de rest van de dag. In de lunchpauze is het altijd druk en kun je eigenlijk geen plaats krijgen. De Japanners hebben zoveel respect voor andermans spullen dat als je een simpel blaadje neerlegt, de plaats bezet is en dan zal niemand er zitten. Behalve Nederlanders.... de andere Nederlandse studenten halen altijd de blaadjes weg als ze geen plek kunnen krijgen. Het vervelende is wel dat mensen uren van te voren blaadjes gaan neerleggen om in de lunchpauze een zitplaats te hebben. 

 Buiten staat er nog een standbeeld van een belangrijke meneer.

Toch nog iets meer groen.

 En als laatste is daar nog gebouw 8, een andere blikvanger van de campus. 

De winkelstraat in Itabashi

Als ik terug naar huis ga, loop ik altijd door de winkelstraat, dan kan ik gelijk boodschappen doen.

 Als je rechts de hoek om gaat bij het station kom je op gegeven moment bij een kruispunt. Als je dan links gaat (niet op de foto), dan kom je in de winkelstraat.

 Het eerste dat je daar tegenkomt is de sushiwinkel. Hier kun je goede sushi afhalen voor ongeveer 7 euro. Ze doen er meestal wasabi tussen, maar ze hebben ook zonder. 

 Naast de sushiwinkel is de tonkatsu winkel. Tonkatsu is varkensvlees in een gefrituurd, krokant korstje. Het is één van mijn favoriete gerechten hier, ik heb zelfs een stempelkaart bij deze winkel :). Ze hebben ook ander vlees, zoals kip, en ook vis, maar varkensvlees is het originele gerecht. 

 De winkelstraat.

 Nog een foto van de winkelstraat met rechts een schoenenzaak. De winkelstraat is altijd best wel druk. Er rijden zowel auto's als fietsers. Er is niet echt een duidelijke stoep en fietsen staan vaak half op de weg. De Japanners hebben veel etiquetteregels, zo staan ze altijd links op roltrappen en houden ze altijd de deur op in een lift. Gek genoeg zijn er geen regels op straat. Je hoeft niet rechts of links te lopen en de fietsers die zwabberen heen en weer. Bovendien laten ze nooit weten waar ze heen gaat, waar ik mij als Nederlander kapot aan erger. Het is altijd even uitkijken op de winkelstraat, maar op zich kijken de auto's ook goed uit en rijden ze op een gepaste snelheid. Toch had ik ze liever niet in de straat gehad.

 Dit is het bakkertje waar ik altijd heen ga. Japan heeft niet echt een broodcultuur. De bakkertjes hier doen een beetje de Franse bakkertjes naar. Ze hebben sowieso geen bruin brood, behalve als er chocolade in zit, maar ze verkopen ook geen grote broden. Als je sneetjes brood koopt, dan krijg je er ongeveer 6 in een zak. Ze hebben wel baguettes en luxe broodjes, zowel hartig als zoet. Als je binnenloopt pak je een dienblad en een tang en daarmee pak je de broodjes. Als je gaat betalen dan gebruikt de verkoper de tang om de broodjes in plastic zakjes te doen. De prijzen zijn wel oké, je betaalt een euro voor een broodje. Ik heb ook een paar keer een gratis sneetje brood gekregen, maar ik heb hier geen hagelslag.

 Dit is de eerste van de twee supermarkten in de winkelstraat. Deze is een beetje kleiner dan de andere, maar ze verkopen wel aardappeltjes (wel uit de diepvries, maar dat is nog altijd meer dan de rest van Tokio). Boven de supermarkt zit Can-Do, een 100 Yen winkel (1 euro winkel). Daar heb je er veel van in Japan en ze zijn echt een blessing! Alles wat ze verkopen kost 100 yen (exclusief BTW, in Japan geven ze vaak de prijs zonder BTW. De BTW in Japan is 8%) en ze verkopen echt alles. Ze verkopen slippers, schoonmaakspullen, wc-borstels (je zou maar meer betalen voor zoiets), kookgerei, waaiers, eetstokjes, spullen voor in de tuin, haarspeltjes, noedels en snoep en alles wat je nodig hebt voor school. Als je iets nodig hebt, is het altijd handig om eerst te kijken of de 100 yen winkel het heeft. De kwaliteit is niet altijd optimaal, maar vaak goed genoeg. 

 Tegenover de supermarkt is de Kaldi Coffee farm. Hier verkopen ze internationale producten. Ze verkopen er ook stroopwafels! De meeste producten zijn best duur, maar ik kom hier voor mijn pasta, want dat is spotgoedkoop. 

 Hier is een tweede pachinko hal. Het is blijkbaar belangrijk genoeg om twee vestigingen te hebben in een woonwijk.

 In de winkelstraat is ook een grote 7eleven. Net als de Family Mart zie je deze overal in Japan. Het is als het ware een AH to go (alleen goedkoper), dus een kleine supermarkt. In Japan heten ze konbini van het Engelse woord convenience. Je kan er pakketjes naar laten sturen en ophalen, je kan er goedkope koffie krijgen en, misschien het raarste, je betaalt er je zorgverzekering. In de post krijg je een factuur die je betaalt bij de konbini. Hoe geavanceerd je Japanners ook zijn als het gaat om robotisering en games, ze hebben nog zoveel administratie dat nog met pen en papier gaat. Zo ook dit. 

 We zijn nu ongeveer halverwege de winkelstraat.

 Nogmaals.

 Als we achterom kijken zien we dit.

 Hier verkopen ze takoyaki. Het lijkt alsof ze poffertjes maken, want ze hebben een grote poffertjespan waar ze deegballetjes in omdraaien. Takoyaki is echter niet zoet. Het zijn deegballetjes met octopus in het midden. Ze hebben meerdere smaken, maar dat ligt meer aan de saus die ze erover doen. Ze zijn best wel lekker, dus ik raad ze zeker aan. 

 Dit is hoe de takoyaki eruit ziet. 

 Vlakbij de takoyaki winkel zit de tweede supermarkt Life. Deze is veel groter. Onder mijn vrienden staat Life vooral bekend om de leuke (irritante) deuntjes die ze de hele tijd afspelen. Je hoort hier geen muziek, maar deuntjes met en een kinderachtige stem die wat brabbelt. De supermarkten hier zijn niet heel anders hier. Natuurlijk hebben ze andere producten, veel meer rijst en noedels. Ook hebben ze veel vis en schelpdieren. Ze verkopen hele vissen en supergrote schelpen en andere zeedieren. Ook hebben ze veel kant-en-klare gerechten. Aan het begin kon ik wat basale ingrediënten niet vinden, omdat het allemaal wat anders is ingedeeld, maar nu gaat t allemaal prima (boodschappen doen is dan ook niet zo moeilijk). Ze hebben geen winkelwagentjes in de supermarkten. Alles gaat met mandjes. Wel hebben ze wagentjes waar je je mandje in kan zetten, maar dat is natuurlijk niet zo groot. De caissières zitten niet achter een lopende band. Je geeft je mandje en de caissière scant je producten en zet ze vervolgens in een ander mandje. Als je betaalt krijg je je mandje terug met wat plastic tasjes en dan kun je zelf aan een tafel je tas in pakken. De Japanners gebruiken zoveel plastic. Je krijgt voor de kleinste dingen een plastic tasje en alles is altijd extra verpakt in plastic. Dat heeft mij van het begin af aan verbaast, aangezien we in Nederland wat meer gewend zijn om onze eigen tas mee te nemen en wat bewuster omgaan met plastic. 

 Japanners fietsen wel veel, in ieder geval in een woonwijk als Itabashi. Ze fietsen alleen niet erg lange afstanden. Ook zien de fietsen er wat anders uit. Ze hebben vaak kleine wielen en zijn over het algemeen wat lager. 

 Life is gelegen aan het einde van de winkelstraat, dus we gaan rechts de hoek om op weg naar Kitazono. Op deze foto staat een vrachtwagen de voorraad bij Life bij te vullen. Aangezien ie een beetje op de weg staat, moeten er natuurlijk wel twee mannen bij staan om het verkeer te regelen.

 Langs de weg is ook nog een boeddhistische tempel te vinden. 

 We vervolgen de weg.

 Natuurlijk zijn er ook wat drankautomaten te vinden.

 Halverwege ligt dit kleine speeltuintje. 's Avonds zijn hier veel zwerfkatten te vinden.

  De rest van de straat.

 Ook zijn er meer van deze speelgoedparkeerplaatsjes te vinden.

 Bijna aan het einde van de straat zit deze winkel. Ze verkopen kendo stokken. Kendo is een Japanse vechtsport. Het wordt vaak vergeleken met schermen, maar in plaats van zwaarden, worden er stokken gebruikt waarmee je de tegenstander op het lichaam slaat. In juni verbleef ik een weekend bij een Japans gezin en daar heb ik een training van kendo bijgewoond.

 Op de hoek van de straat zien we Kitazono liggen en zijn we weer veilig aangekomen.

Jujo

Als ik de andere uitgang in Kitazono neem loop ik naar Jujo (uitgesproken als djudjo) station. Vanaf hier kan ik gemakkelijk naar grote wijken als Ikebukero, Shinkjuku en Shibuya reizen. Ook dit station is ongeveer 15 minuten lopen.

 Dit is de andere ingang van Kitazono

 Aan deze kant ligt de rivier. In het kersenbloesemseizoen kleuren alle bomen langs de rivier roze.

 Naast Kitazono ligt de campus van de Teikyo Universiteit. In Kitazono wonen ook studenten die aan deze universiteit Medicijnen studeren.

 Dit is het kruispunt dat je gelijk tegenkomt. Voor het station lopen we rechtdoor.

 Deze family Mart is handig voor wat snelle of last minute boodschappen.

 De straat loopt een beetje omhoog.

 We lopen nog altijd rechtdoor.

 Het is niet per se een interessante wandeling.

 Het laatste stukje van de weg.

 Aan het einde van de straat komen we aan op een drukke weg. Daar slaan we rechtsaf. 

 Er zijn meerdere wegen die we kunnen volgen, maar het makkelijkst is om gewoon de drukke weg te volgen. 

 Langs de drukke weg staat een knalroze christelijke kerk. Het christendom is niet de belangrijkste religie in Japan, dus deze zie je niet vaak. De kerk ziet er ook niet zo uit als Europese kerken. 

 Coco's een bekend ketenrestaurant in Japan. Je kan er Japanse curry krijgen. 

 Tegenover de Coco's nemen de we straat links (op de foto).

 Dit is de korte straat links.

 Aan het eind van de straat is de rotonde voor het station. Aan de linkerkant is een grote overdekte winkelstraat. 

 Er hangen op dit moment lampionnen en er staat een houten toren. Dit staat er normaal niet. Dit is voor de hanabi op zaterdag. Gedurende de zomer zijn er veel hanabi's in Japan. Dit zijn vuurwerkshows. Sommige Japanners kleden zich in traditionele kleding en gaan dan vuurwerk kijken. 

 Dit is het station van Jujo.

 Spoorweg.

 Bij de spoorwegovergang kun je foto's maken van het perron en het spoor.

 Je hoeft echter niet het spoor over te steken voor de overdekte winkelstraat.

 In de overdekte winkelstraat zit onze favoriete sushirestaurant. Je kan sushi afhalen, maar beter is om gewoon plaats te nemen aan de lopende band van sushi. De koks staan in het midden van de lopende band. In dit restaurant hebben ze niet veel sushi op de lopende band. Hier moet je naar de koks roepen wat je wilt: Sumimasen, [Welke Sushi je wil] onegaishimasu. Ze maken het dan ter plekke voor je klaar. Ze hebben veel soorten, maar verwacht niet te veel poespas in je sushi. Hier zie je geen avocado of mango in je sushi. Het is meestal nigiri sushi met rijst en een stukje vis. De vis is hier echt super zacht en vers. Ze doen ook precies de juiste hoeveelheid wasabi tussen de vis en de rijst. En iedereen is heel erg vriendelijk. Als je de tent verlaat, schreeuwt al het personeel arigatoo gozaimasu! (dankjewel!). 

 Nog meer winkelstraat.

 Er zijn veel bars en restaurants in de winkelstraat. Deze heeft iets met paarden (ik weet niet of ze paard serveren of dat ze paarden gewoon leuk vinden).

 Sommige restaurants hebben plastic eten in hun etalage staan.

 Je kan er ook veel streetfood krijgen. Met name yakitori (kipspiesjes). 

 Nog meer winkelstraat.

 Aan het einde van de overdekte winkelstraat is nog een korte winkelstraat, maar daar kom ik eigenlijk nooit.

 Er staat nog een standbeeld van een meisje met een duif. Omdat het kan.

Dat was het wel zo'n beetje voor de wijk waar ik de afgelopen maanden heb gewoond. Over een paar dagen vlieg ik weer terug naar Nederland. Ik ga de buurt en Tokio zeker missen, maar ik ben ook wel blij om terug te gaan naar Nederland. 

Ik zie jullie snel weer (en dan in real life)

Jet