Mt. Fuji en Yukata

こんにちは

Het is al een tijdje geleden sinds mijn laatste blogpost. Het gaat nog altijd goed met mij. De tussentijdse examens heb ik goed afgerond en ik heb het nog steeds naar mijn zin hier. Ik wilde deze blogpost wijden aan Itabashi, de buurt waar ik woon, maar we zitten nu midden in het regenseizoen, dus het is buiten de hele tijd bewolkt, en daar worden de foto's van Itabashi ook niet vrolijker van, dus dit houd ik open voor de volgende keer. Deze keer zal mijn blogpost dan ook gaan over mijn weekend bij Mt. Fuji, de hoogste en beroemdste berg van Japan. 

Naast mijn Japanse lessen, volg ik op de universiteit ook media-gerelateerde vakken, zoals 'Journalism' en 'Media Ethics'. Deze vakken worden gegeven door dezelfde lerares (= sensei 先生 ). Zij begeleidt ook studenten van de faculteit Global Innovation Studies aan de universiteit waar voornamelijk internationale studenten studeren, met name uit Zuid-Oost Azië (Indonesië, Filipijnen, Thailand, Vietnam, etc.). Ieder jaar organiseren ze een weekend weg en deze keer nodigde sensei mij en mijn Finse vriendinnen uit om mee te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Dus gingen we vrijdag (28 juni) naar Kawaguchiko, één van de 5 meren rondom Mt. Fuji. Helaas had ik een stevige verkoudheid te pakken en aangezien we allemaal in één huis verbleven en ik de anderen niet wilde infecteren, besloot ik om een fashionable mondkapje te dragen. Erg ideaal in het klamme weer. Ik moest 's avonds ook de keuze maken tussen bril of mondkapje, want die gaan niet goed samen (als in, bril beslaat). Maar goed, we zaten bijna 2 uur in de (tour)bus, mede doordat ze niet harder dan 80 km/u op de SNELweg rijden. De bushaltes stonden ook gewoon naast de snelweg, met daarnaast een bordje met het verzoek om liever niet de snelweg over te steken als je de bus uit stapt....

 Staat me goed.

Eenmaal aangekomen, gingen we nog met de lokale bus naar het Seminar House (van de universiteit) waar we verbleven. Het huis had meerdere slaapzalen en een heuse cafetaria. Wij kwamen aan met zijn 9-en, dus dat hadden we allemaal voor onszelf. Het was inmiddels al rond 5 uur 's middags, dus na dat we onze spullen hadden gedropt, pakten we de fiets en gingen naar een parkje met vele soorten bloemen en met uitzicht op Mt. Fuji. Helaas was het een beetje bewolkt, dus de top was op dat moment niet zichtbaar. De Japanners zeggen dan dat Mt. Fuji verlegen is. De Shinto-religie in Japan gelooft dat er in alle (natuurlijke) dingen een god zit. De god van Mt. Fuji had een zus die naar verluidt veel mooier was dan Fuji. Fuji was jaloers en daarom zeggen de Japanners dat ze verlegen is en zich niet laat zien voor mooie mensen. Nou ja, hoor je het ook eens van een berg.

 Kawaguchiko Station

We hebben in het park wat rondgelopen en wat foto's gemaakt en daarna gingen we eten in een Japans restaurant. Daar deelden we de gerechten: gyoza (Japanse dumplings), takoyaki (deegballetjes met octopus), tempura, komkommer in chilisaus en natuurlijk rijst en tofu (met de nodige sojasaus). We waren bijna uitgegeten toen Mt. Fuji zich toch liet zien (we zijn blijkbaar toch niet zo mooi), dus we stormden naar buiten om nog wat laatste foto's te maken voordat het donker werd. Uiteindelijk maar goed ook, want de rest van het weekend heb ik de top niet meer gezien.

 Mt. Fuji is verlegen.

 Toch niet.

 

 Hier is Mt. Fuji van bloemen

 In het restaurant, want zoveel internationals is wel bijzonder.

 Nogmaals met de hele groep, nu voor Fuji. 

Terug in het huis was er gelegenheid om in bad te gaan. De Japanner hebben echt een bad-cultuur. Er zijn overal onsen ("hot springs"), maar ook heeft iedereen een bad in huis. Het zijn alleen niet de ligbaden zoals wij die kennen, het zijn eerder hele diepe vierkanten bakken. Zelfs ik heb zo'n soort bak in mijn kamer (met de douche er boven, maar ik kan er een bad van maken) alleen die is wel een beetje te klein voor mij. In de Japanse badcultuur is het normaal om het water met elkaar te delen. Eerst ga je onder de douche om schoon te worden en dan stap je in bad (wat je dan in dat bad doet is mij dan ook een raadsel), maar als je er uitstapt dan laat je het bad niet leeglopen, maar dek je hem af voor de volgende persoon. In het huis hadden ze een groot bad, zoals een onsen, maar dan niet van een natuurlijke bron. De Finnen komen ook uit een cultuur van sauna's dus die waren erg enthousiast bij het idee om het bad te delen, maar ik wees deze uitnodiging af en maakte gebruik van de individuele douche. We sloten de dag af met nog wat snacks en gebabbel (sensei vroeg ons Europeanen waar 'De kleine Zeemeermin' nu over gaat en wat kinderen daar nu van moeten leren, dat had ze namelijk nooit begrepen), maar daarna gingen we naar bed. 

Op zaterdag gingen we om 9 uur 's ochtends al op pad. Eerst gingen we naar het station van Kawaguchiko, om vervolgens daar met de bus Mt. Fuji op te gaan. Kawaguchiko is een populair gebied onder de toeristen vanwege de ligging ten opzichte van Mt. Fuji, dus op het station is er een af- en aanloop van (tour)bussen. De busrit op Mt. Fuji duurde ongeveer een uur en eenmaal boven werden we begroet door een groep paarden en minstens 5 souvenirwinkeltjes, maar die bewaarden we maar voor het einde. We waren ongeveer op 2400 meter, dus bij lange na niet op de top (Mt. Fuji is 3776 meter hoog). We begonnen aan een tocht die vrij vlak was, dus het was geen beklimming. Dat kon ook niet, want dat kan alleen in juli en augustus. Het weer was slechter dan de dag ervoor; bewolkt met af en toe wat regen. We hadden dus niet echt een mooi uitzicht op 't dal, maar de combinatie van de wolken, de bomen en het zwarte vulkaansteen (had ik al verteld dat Mt. Fuji een vulkaan is?) had iets onheilspellends en dat vond ik wel mooi. Ik gok dat we ongeveer 2 uur onderweg waren en voordat we weer naar beneden gingen kochten we nog snel wat souvenirs. 

 Op Mt. Fuji.

Na onze toch op Mt. Fuji, gingen we naar een ice cave. De tocht er naar toe duurde langer dan dat we in de grot waren. Geen grapje, binnen 7 minuten konden we onze helmpjes weer af doen. Hoogtepunt, of beter laagtepunt, was het stuk waar de grot maar 91 cm hoog was.... Daar moest ik mij dan met mijn 177 cm en één van de langste van de groep door heen wurmen. Fun, fun, fun.

 Voor de ice cave. De groep is gegroeid. 

Interessanter was dan het feit dat de ice cave naast Suicide forest ligt. Dat is de oneerbiedige naam die wordt gegeven aan Aokigahara. Het bos dankt zijn bijnaam aan de vele zelfmoorden die worden gepleegd, mensen verdwalen er opzettelijk. Er zijn verhalen dat kompassen in het bos niet werken en dat mensen daarom zo makkelijk verdwalen. De bodem van het bos is van vulkanisch gesteente en zo zijn ook de grotten in de buurt ontstaan.  We hadden geen tijd meer om uitgebreid in het bos te wandelen (uiteraard wel op het pad), maar we namen we een kijkje bij het begin van de route. Daar staat een bordje voor mensen die daar komen om een einde te maken aan hun leven. Het was in het Japans, dus ik kan het niet vertalen, maar de anderen vertelden dat er iets dergelijks op stond als "denk aan je familie en vrienden. Denk aan je leven en zoek hulp". Ik vond het een bijzondere plek om geweest te zijn. Het doet mij toch wel denken aan wat die mensen er voor doet bewegen om voor zo'n dood te kiezen. Maar, in the end, is het ook maar een bos, zoals andere bossen. 

Na die oppepper gingen we weer naar het Seminar House om te eten en de dag af te sluiten. Inmiddels waren er ook meerdere studenten gearriveerd, dus het was gezellig die avond. 

 Het bord bij suicide forest  dat adviseert dat je beter hulp kunt zoeken. 

 

Op zondag mochten we zelf invulling geven aan onze dag. Om half tien moesten we het Seminar House verlaten en zijn we met zijn allen naar het station gegaan om vervolgens te doen wat we zelf wilden. De meeste gingen naar het dichtstbijzijnde pretpark, maar dat vonden Tanja (een Finse) en ik tijdverspilling. Wij kozen ervoor om naar een museum te gaan waar ze kimono's ten toon stelden. Dat bleek uiteindelijk een museum te zijn dat geheel gewijd was aan het werk van één kunstenaar: Itchiku Kubota. Het gebouw van het museum was nogal eigenaardig en deed mij denken aan Gaudí en Parc Guëll in Barcelona. Het museum is door meneer Kubota opgericht op de plek waar hij zijn werk maakten. Hij beschilderde kimono's, maar op een hele bijzondere manier. Hij maakte gebruik van een soort knooptechniek waar door en bollingen en golven in de stof komen die de kimono zoveel meer textuur geven. Daarnaast was hij bekend om het gebruik van tsujigahana. Dit is een techniek van het kleuren van textiel dat in het oude Japan was ontwikkeld, maar ook was uitgestorven. Hij wist de techniek weer te ontwikkelen. Het is moeilijk uit te leggen wat het precies inhoudt, maar op de kimono's waren hele dunne zwarte lijnen te zien, meestal in de vorm van bloemen, die je alleen maar ziet als je dicht op de kimono stond (wat ook kon in het museum), maar die zoveel bijdragen aan het totale design. De kimono's ware echt geweldig mooi. Er zaten zoveel kleurgradaties en verschillende texturen in 1 kimono, dat een foto het geen eer aan doet. We konden dan ook geen foto's maken van de kimono's, helaas. Een bekend werk van de kunstenaar is de panorama van 30 kimono's. De kimono's sluiten qua afbeelding helemaal op elkaar aan en Mt. Fuji is er op afgebeeld. Dit werk hing alleen niet in het museum, maar konden we wel zien op een filmpje aan het begin van de tentoonstelling. Mocht je ooit in de gelegenheid zijn om een tentoonstelling te zien van de heer Kubota (arme man is al wel een paar jaar dood), dan raad ik dat zeker aan! Naast het museum was nog een hele mooie Japanse tuin waar we in rond hebben gelopen en nadat we weer veel te veel tijd in de souvenirwinkel hadden besteed, was het tijd om terug te gaan naar het station om zo de bus naar Tokio te pakken. 

 Ingang van het museum

 Museumgebouw.

 Japanse tuin naast het museum

 Bordje in de tuin die waarschuwt voor loslopende apen.

 Japanse tuin

 Nogmaals.

 Dit was het pronkstuk van de collectie in het museum. De kimono beeldt de Siberische zon af. Kubota zat namelijk gevangen in Siberië na de Tweede Wereldoorlog, de ondergaande zon was zijn inspiratie. In het echt is deze kimono zoveel mooier. Er mochten geen foto's gemaakt worden van de kimono's, daarom heb ik deze afbeelding van de site https://www.thekubotacollection.com/ . Ik raad je aan de site te bezoeken om een idee te krijgen van het werk van deze kunstenaar.  Voordat we naar Tokio teruggingen, aten we nog even wat tempura in de vorm van Mt. Fuji.

Al met al een heel erg leuk weekend gehad bij Mt. Fuji. Heel bijzonder dat Sensei ons had uitgenodigd, dit had ik namelijk zelf niet ondernomen, dus dat ik dit even meepak, is super!

Yukata workshop

Mijn dormitory had op 2 juli een yukata workshop gepland. Een yukata is een zomer kimono. Die worden vooral gedragen tijdens festivals bij shrines en tempels of bij vuurwerkshows die in de zomer plaats vinden. Waar een kimono vrij traditioneel en ceremonieel is, is een yukata vrij casual. 
Ik had mij ingeschreven voor de workshop en de dag daarna, vroegen ze toch nog maar even naar mijn lengte en kledingmaat. Ze hadden normaal gesproken alleen kleine maten, maar ze zouden iets regelen (lief!). 

Met mijn Finse vriendinnen ging ik naar de workshop. Ze hadden precies 3 grotere yukata's kunnen regelen (al waren die technisch gezien nog iets te klein voor mij, maar de docent zorgde er voor dat het goed zat). De docent sprak alleen Japans, dus dat was wel even ingewikkeld, maar uiteindelijk heb ik toch alle drie de yukata's aangekregen. We kregen ook een obi (dat is de band om de middel) en schoenen (die heerlijk liepen, al zien ze er niet zo uit). De yukata zit sowieso erg lekker. De stof is heel luchtig en het zit allemaal best fijn, het is alleen wel moeilijk aan te trekken, maar oefening baart kunst. Zie hieronder voor de foto's:

ありがとございます

Jet